Een kind krijgen is spannend, dat vond ik tenminste. Al had ik met kinderen en ook baby’s gewerkt het is toch heel anders met een kind van jezelf. Zeker tijdens de zwangerschap van de eerste had ik het moederschap behoorlijk geromantiseerd voor mezelf. Ik zag het al helemaal voor me, ik met zo een zoet baby’tje dat alles deed volgens het boekje. Natuurlijk wist ik dat er zware dagen bij zouden zitten maar dat zou ik vast vol liefde en begrip incasseren. Al snel kwam de harde klap van de realiteit, het moederschap was het meest overweldigende wat ik ooit had meegemaakt. Dat heeft hele mooie kanten vol ongekende liefde maar ik kwam mezelf ook zeker tegen. Zo had ik de impact van slaapgebrek niet kunnen inschatten en vroegen de zorgen omdat mijn eerste erg gevoelig is (en dat uitte zich in veel huilen) ook veel van me. En toen was de tweede onderweg; ik stond sterker in het moederschap maar kwam weer voor nieuwe uitdagingen te staan. Ik deel graag hoe deze overgang ging en wat daarbij makkelijk ging en ook welke aspecten ik als lastiger ervaar.
De geboorte van mijn schuldgevoel
Deze kwam al ruim voor de uitgerekende datum; sterker nog het kwam al kort na de positieve test. Bij mijn eerste zwangerschap heb ik dagelijks overgegeven, dat vond ik best een anslag maar ik was eigenlijk heel optimistisch over die tweede zwangerschap. Elke zwangerschap is anders, toch? In dit geval reageerde ik nog heftiger op de zwangerschap, waarschijnlijk juist omdat ik al een kleintje van net 1 had rondlopen die nog veel wakker werd in de nacht. Mijn lichaam had minder rust en ik was soms echt uitgeschakeld van het spugen, dan zette ik haar voor de televisie en hoopte ik dat ik me snel beter zou voelen. Dit is natuurlijk geen ramp maar ik baalde wel, ik ondernam altijd veel en nu had ze een lange tijd een moeder die minder kon. Gelukkig ging het met het verloop van de zwangerschap en hulp van medicijnen na een paar maanden iets beter. Toen zat mijn jongste nog in mijn buik maar dit is wel iets wat ik moest leren. Bij twee kinderen moeten ze zich aanpassen, soms heeft de ene meer zorg nodig dan de ander. Soms kan iets leuks niet doorgaan omdat er een ziek is. Ik heb tijd nodig gehad om te accepteren dat het gewoon zo is, dat ik me niet schuldig hoef te voelen. Sterker nog dat het ook goed is om vanaf kleins af aan mee te krijgen dat we rekening houden met een ander.
Go with the flow
Dit is iets wat denk ik veel hebben bij de tweede maar ik had het heel sterk omdat het bij mijn eerste zo anders liep dan ik had verwacht. Ik heb lang van alles geprobeerd om haar te laten slapen in haar bed maar ze had veelbehoefte aan nabijheid. Eigenlijk heel logisch dat een klein baby’tje dat heeft maar ik moest me er aan overgeven. Ik had dus al besloten niet te gaan strijden om slaap. Het belangrijkste is dat we allemaal zoveel mogelijk naar behoefte kunnen slapen. Mijn tweede slaapt komt veel makkelijker tot rust en er was helemaal niet zo een slaaptekort. Had hij een periode ergens last van dan greep ik veel naar de draagdoek en ook bij hem slapen we samen omdat het zo ontzettend fijn is. Maar ook op andere vlakken waren we makkelijker, een luiertas inpakken was zo gedaan en al vergat ik iets dan improviseerde ik wel. Een dagritme? Nee hoor, we zien wel hoe de dag loopt en ook grote zus heeft hier invloed op want hij moest toch mee met het brengen en halen van en naar de peuterspeelzaal. Naar de speeltuin, monkey town, noem maar op; mijn jongste maakte vroeg kennis met alles en gelukkig is hij heel flexibel. Hij slaapt bij wanneer nodig en geniet van gezelligheid.
Help, ik kom ogen tekort
Dit speelt steeds meer bij mij maar begon al vroeg. Je zou denken twee kinderen, twee handen; dat gaat makkelijk toch. Heel vaak wel maar waar je bij één kind (zeker als ze jong zijn) kan zorgen voor een veilige setting heb je bij twee kinderen rekening te houden met de acties van je oudste. Bij mij schelen ze net geen twee jaar en had ik dus een ondernemende peuter die natuurlijk veel gevaren nog niet in kan schatten. Dus als ze lief speelgoed gaf aan de jongste moest ik altijd controleren of het babyproof was. Ook doet ze maar al te graaf de deur voor hem open sinds hij teigert en zo leerde ik al snel dat ongelukken met twee kinderen zelfs in een heel klein hoekje kan gebeuren. Wel met een kanttekening dat mijn oudste ook vaak roept als de jongste iets gevaarlijks doet.
Relativeren en waarderen
Dit is voor mij denk ik de allergrootste winst. Hoeveel ik ook heb geniet van mijn eerste, en geloof me dat is enorm veel; achteraf besefte ik pas hoe snel periodes voorbij gaan. Waar ik in haar babytijd met mijn handen in het haar kon zitten kon ik bij mijn tweede vele meer relativeren. De tijd vliegt voorbij, fases gaan voorbij en hoe cliché het ook klinkt: you don’t know what you’ve got until it’s gone. Ik kan bij mij tweede zoveel beter relativeren en waardeer bewuster dat ik dit mee mag maken. Kinderen krijgen en ze zien opgroeien is niet vanzelfsprekend en ik bedoel niet dat je nooit mag klagen maar bij mezelf merk ik de kleine dingen nog meer waardeer. Ik ben minder streng voor mezelf en kan me toegeven aan de situatie. Nu ben ik en worst ik steeds meer flexibel in het huishouden, niet dat ik het laat verslonzen maar meer dat ik er makkelijker mijn weg in vind.
Ik zou hier zoveel over kunnen schrijven maar voor nu laat ik het hierbij. Dat de overgang van 1 naar 2 heftiger is dan van 0 naar 1 heb ik in ieder geval niet zo ervaren. Mijn ervaring is echt dat je al meer je weg hebt gevonden in wat jij belangrijk vindt in het ouderschap en hoe je dat vorm wilt geven. Je laat je niet meer zo beïnvloeden door alle input van buitenaf (al liet ik me bij mijn eerste al weinig beïnvloeden maar had ik wel meer twijfels over mijn eigen keuzes en was ik verbaal minder weerbaar). En hoewel ikaan het afsluiten was wil ik ook nog benoemen dat de liefde tussen (in ons geval) broer en zus zo ontzettend mooi is om te zien. Een liefdevolle verrijking voor het hele gezin. Hoe ervaarde jij deze overgang of ben jij nu zwanger en wat zijn jouw verwachtingen?
Budgetproof Mama 